Dört iÅŸlem var matematikte:
Toplama, çıkarma,
Çarpma ve bölme.
Matematik gibisin sende;
bekliyorsun hep
çözümsüzlükler içinde,
hemen her ân tetikte.

Çarpmada çarpansın hep,
bölen bölmede.
ÇarpabildiÄŸin kadar
çarpıyorsun önce.
Sonra bölebildiÄŸin kadar
bölüyorsun keyfince!
Çarpılan ve bölünen hep benim;
anlayamıyorum olanı biteni,
anlaşılır mı sence! ?

Çok deÄŸiÅŸik formül
iÅŸlemlerle çıkıyorsun karşıma.
Bâzen bir bilinmezli olmaktan çıkıyor
bin bilinmeze dönüyorsun.
Derdin ne meramın ne,
ne soruyor, ne söylüyorsun?

Matematik gibisin sende;
ne zaman, ne hesap yapacağın belirsiz.
Bakışların rakamlar gibi yalın
gözlerin problemler gibi anlamlı.
gülüÅŸün formüllerle iç içe,
suskunluğun sıfır gibi gamlı!

Matematik ve sen....
kör düÄŸüme döndürdüÄŸünüz...
problemler yumağı gibi ben!
Çöz beni, çöz artık!
BaÅŸkaları çözmeden!

Abdülkadir Karaman