Sevgi ve ÅŸefkat
Her çocuk sevilmek ve anlaşılmak ister. ÇocuÄŸun anne-babası tarafından sevildiÄŸi kadar öÄŸretmeni tarafından da sevilmeye ihtiyacı vardır. Çocuk ailedeki sıcak, samimi ve karşılıksız ilgiyi okulda da görebilmelidir. Çocuk okula baÅŸladığında anneden ayrılma korkusu yaÅŸar; bu korku, okulu ve öÄŸretmeni çok sevmesiyle aşılabilir. ÖÄŸretmeni tarafından sevilmeyen veya sevildiÄŸini hissetmeyen çocuk, öÄŸretmenden gelen hiçbir ÅŸeyi kabullenmez, benimsemez ve neticede eÄŸitimden beklenen maksat hâsıl olmaz.

Ancak öÄŸretmen; çocuÄŸun elinden tutar, onu sever, okÅŸar, kucağına alır ve öperse, çocukta öÄŸretmene karşı güven hissi oluÅŸur. Bu da çocuÄŸun karakterinde öÄŸretmenin istediÄŸi ÅŸekilde deÄŸiÅŸiklikler meydana gelmesini kolaylaÅŸtırır. Zîrâ sevgi dolu bir öÄŸretmenin, çocuÄŸun karakterinin ÅŸekillenmesinde büyük rolü olduÄŸu bilinen bir gerçektir. ÇocuÄŸun sevilmemesi, saÄŸlığı açısından da ciddi problem olabilir. Depresyon ve buna baÄŸlı olarak vücut direncinin düÅŸmesi çeÅŸitli hastalıklara yol açar ve çocuÄŸu saÄŸlıksız ve mutsuz hâle getirir. Sevgi gören çocuÄŸun ise vücut direnci güçlü olur, küçük rahatsızlıklar ciddi bir hastalığa dönüÅŸmeden atlatılır.

Anne-babalar genelde çocuklarına kimsenin kendileri kadar iyi bakamayacağına ve eÄŸitemeyeceÄŸine inanırlar. Çocuklarını okula bırakıp gittikleri zaman gözleri arkada kalır ve kafalarında birçok soru iÅŸareti dolaşır. Bundan da kolayca kurtulamazlar. Ancak öÄŸretmen, çocuÄŸu sevgiyle kendisine baÄŸladığında durum deÄŸiÅŸir. Hattâ bu sevgi ve baÄŸlılık bazen o kadar ileri gider ki, mesâi bittiÄŸi halde çocuk okuldan ayrılmak istemez veya öÄŸretmenin kendileriyle birlikte evlerine gelmesini ister.

Bu çocuklar sabahları evden okula çıkarken ve anne-babadan ayrılırken hiç zorluk çıkarmaz, okula büyük bir istekle gelirler. Bazen annelerinin yanında öÄŸretmenine öyle bir sevgiyle sarılırlar ki, bu sevgiden memnun olmayan anne-baba yoktur. Çocuklarının mutlu olması onları da mutlu eder. Ä°ÅŸte bu güzel tablo öÄŸretmenin çocukları anne ÅŸefkatiyle sevmesinin meyvesidir.

Nasıl ki bir kadın, annelik duygusuyla çocuÄŸunun her zahmetine severek katlanır, hattâ bu iÅŸte hiç zahmet hissetmez. Bu vazifeyi gönülden yüklenen öÄŸretmen de çocuklara anne ÅŸefkati, merhameti ve muhabbetiyle davranır. Bu karşılıksız sevgi onun için aynı zamanda mânevî bir kazançtır; bir hadiste de ifadesini bulduÄŸu gibi, öpücük sayısı kadar cennetteki derecesi yükseltilir. Melekler de bunları yazar.