Her ÅŸeyden önce bireylerin zayıf yanlarını güçlendirmek eÄŸitimin görevidir. Bunun için çocuÄŸun daha az tercih ettiÄŸi düÅŸünme tarzlarını kullanması için ortam hazırlanmalıdır. Çocuk sezgisel yolları daha az deniyorsa bu alanda cesaret ve desteÄŸe ihtiyacı olacaktır.

Önemli olan öÄŸretmen olarak çocukların problemlere, olaylara farklı yaklaÅŸacaklarını bilmektir. Bazı çocuklar iÅŸlemlerde adım adım çözümde baÅŸarılı olurken (ayrıştırıcı), bazı çocuklar problemin genelini görüp, bilgilerini çok iyi organize edebilirler (bütünleÅŸtirici). EÄŸitimci her bireyin düÅŸünme tarzına saygı duymalıdır.
EÄŸitim ortamlarında sezgisel düÅŸünmenin daha az desteklendiÄŸi varsayılmaktadır. Bu görüÅŸten hareketle sezgisel düÅŸünmenin ev ve okul ortamında daha dikkatle ele alınması önerilebilir.

Åžüphesiz ki sezgisel düÅŸünen bireyleri bazı ani kavrayışlar hatalı, bazıları ise doÄŸru sonuçlara ulaÅŸtırır. Sezginin doÄŸru ve yanlışlığı ise daha sonra kullanılan bilimsel metotların kullanılması ile ortaya çıkar. ÖÄŸretmenler öÄŸrencileri tahminler yapma, sezgisel düÅŸünme konusunda cesaretlendirebilirler. Daha sonra da tahminlerinin doÄŸruluÄŸunu sistematik bir yol izleyerek teyit etme ve yanlışlarını görme konusunda yardımcı olabilirler. Böyle bir destek çocukların sezgisel düÅŸünmelerini geliÅŸtirir. Kısaca tümevarım tarzda düÅŸünmeyi, geleneksel metotlara baÄŸlılığı daha çok vurgulayan eÄŸitim anlayışına karşı çocukları güçsüz, desteksiz bırakmamak gerekir.

Ev ve okul ortamında sezgisel düÅŸünen çocukların çoÄŸunun, zaman zaman tembellikle suçlandığı ve cezalandırıldığı düÅŸünülmektedir. EÄŸitimin görevi bu konudaki yanlış inanışların doÄŸrularını göstermektir. Bir anlamda bu, çocuÄŸun eÄŸitiminde etkin rolü olan ebeveyn ve öÄŸretmenlerin bilgilendirilmeleri ile mümkündür.
ÇocuÄŸun güçlü sezgilere sahip olmaları aynı zamanda tecrübe ve bilgilerin artmasıyla olur. Bruner’e (1983) göre öÄŸrenci, doÄŸruları ne kadar çok bilir ve kendine güvenirse sezgiler konusunda kendini geliÅŸtirme ÅŸansına sahiptir. Bireyin bilgileri arttığı ölçüde kendine güveni artar; kendine güveni arttığı ölçüde de doÄŸru sonuca ulaÅŸtıran sezgilere sahip olur. EÄŸitimcilerin bu iliÅŸkileri görmesi ve çözümlemesi gerekir.

Sezgisel düÅŸünmede hata olasılığı fazladır. Bu nedenle sezgisel düÅŸünen bir birey hata yapma ve bedelini ödeme riskine karşı her zaman hazırlıklı olmalıdır. Birey kendisine güvenmiyorsa böyle bir riski göze alamaz ve tahminler yapmaktan kaçınır. Anne-babaların ve özellikle öÄŸretmenlerin hatalar karşısındaki tutumları çocukların risk alma ihtimallerini belirler. Sonucunda azarlanmak, alay edilmek, horlanmak ihtimali varsa sezgisel düÅŸünme cesaretini çok az kiÅŸi gösterebilir. Aksi takdirde çocuk çözümleyici (analitik) düÅŸünmeye yönelir.

ÇocuÄŸa sezgisel düÅŸünme konusunda en iyi modeller anne-babaları ve öÄŸretmenleridir. Bruner (1983) bu konudaki görüÅŸünü ÅŸöyle ifade etmektedir: “ÖÄŸretmenlerinden etkili sezgisel düÅŸünme kullanımını göremeyen bir öÄŸrenciden sezgisel düÅŸünmesini, onu geliÅŸtirmesini veya ona güvenmesini bekleyemeyiz. Sınıfın sorduÄŸu soruların cevaplarını tahmin edip, daha sonra tahminlerini analiz ederek kritik eden bir öÄŸretmen, her ÅŸeyi sınıf için doÄŸrudan analiz eden bir öÄŸretmene göre öÄŸrencilerde bu tip alışkanlıkların oluÅŸması için daha çok uygun olabilir”.